‘Bij Mensendieck dacht ik aan een sekte’.
Philip Freriks is zeer regelmatig te zien als presentator van het NOS-journaal. Altijd maakt hij daar een opvallend ontspannen indruk. Zo’n zeven jaar geleden zat hij er anders bij. Toen kampte hij met een zogenaamde frozen shoulder, een aandoening waardoor hij zijn arm moeilijk kan bewegen. Een half jaar Mensendieck-therapie bevrijde hem van zijn handicap.
‘Het is grappig, is wist helemaal niets van Mensendieck. Als mensen het erover hadden, dacht ik direct aan een een of andere sekte. Ik vond het esoterisch klinken. Ik kreeg er toevallig mee te maken toen er een interview met mij werd gedaan voor Vrij Nederland. Bart Nieuwenhuis, een bekende fotograaf, zou de foto’s
maken bij het interview. Hij had daarvoor iets speciaals in zijn hoofd: de foto’s moesten op een bepaalde manier in een spiegel worden gemaakt, zodat je me dubbel zag, of zo. Enfin, ik zei, Bert, moet je horen, ik vind het best. Vertel me maar waar ik moet zijn. Hij vertelde dat hij een mooie spiegel wist in een oud pand
op de Keizersgracht. Ik ging erheen en ontmoette Maria Wolfkamp, die daar praktijk hield.

Pijn

Van Bert most ik bij de spiegel staan terwijl ik daar stond vroeg ik Maria waar de ruimte eigenlijk voor werd gebruikt. Ze vertelde dat we bij een mensendieck-praktijk waren, en legde uit dat ze mensen helpen die last hebben van spieren en gewrichten. Enfin, ik riep nog: O, jullie zijn fysiotherapeuten! Maar nee, dat zat toch wat anders. Al pratend en koffiedrinkend leerde ik er meer over. Toen vertelde ik dat ik zelf al een tijd last had van mijn schouder. En frozen shoulder noemen ze dat. Ik had het opgelopen in de zomer van 1998. Ik had er veel last van. Ik kon niet goed zwemmen in zee, het optillen van mijn arm deed pijn en ik had moeite met aankleden ’s ochtends. Die schouder zat hartstikke vast. Hoe ik eraan gekomen ben, geen flauw idee. Misschien had het ermee  te maken dat ik in de zomer veel aan het klussen was. We hadden een oud huis gekocht, een soort ruïne en daar moest veel aan gebeuren. Ik was met die schouder al eens bij de dokter geweest. Die zei dat er niet veel aan te doen was en schreef me pillen voor die ik de rest van mijn leven moest slikken. Dat zag ik niet zitten-dan maar pijn.

Maria zei dat ze heel goed iets aan mijn schouder kon doen. Ze kende het verschijnsel. De Mensendieck-behandeling heeft een half jaar geduurd. Ik ben wekelijks geweest. Ik heb daar vooral oefeningen gedaan. Ik deed ook huiswerk, moest dingen doen met een stok. Heel interessant allemaal. Wat ik mooi vind aan Mensendieck, is dat het een hele zachte methode is. In de therapie heb ik ook nog van alles geleerd over bijvoorbeeld optillen, dat je door de knieën moet zakken. Heel simpele en praktische dingen. Ik ben nu veel bewuster van mijn bewegingen.
Natuurlijk vergeet ik het soms, maar in principe weet ik hoe het hoort. En tot nu toe heb ik helemaal geen last meer gehad.

Nuchter

Ik was en ben heel enthousiast over Mensendieck. Ik merkte wel dat mensen me soms meewarig aankeken, als ik erover begon. Zoals ik het al zei, het klinkt misschien ook esoterisch, terwijl het dat absoluut niet is. Ik ben heel nuchter en ik heb de therapie ervaren als buitengewoon doeltreffend. Heel praktijkgericht. Mijn probleem werd perfect opgelost.’
Dit artikel is geschreven in het kader van de Amsterdamse week van de oefentherapie, Amsterdam, okt 2005.